ბოლნისელი პედაგოგის, იზა ლოსაბერიძის, გზა ბოლნისიდან CERN-მდე

იზა ლოსაბერიძე იმ პედაგოგთა შორისაა, რომლებიც  ახერხებენ,  თეორია პრაქტიკაში გადაიტანონ და ცოდნა შთაგონებად აქციონ. ბირთვული კვლევების ევროპულ ორგანიზაციაში (CERN) მონაწილეობა მისთვის მხოლოდ პროფესიული წინსვლა არ ყოფილა — ეს იყო შანსი, რომ ფიზიკის სწავლება მოსწავლეებისთვის გაცილებით უფრო საინტერესო, თანამედროვე და მნიშვნელოვანი გაეხადა. ინტერვიუში ის გვიზიარებს საკუთარ გზას, სტაჟირების დეტალებს, მოსწავლეებთან მუშაობის მეთოდებსა და პედაგოგიური პროფესიის სირთულეებს.

-მოგესალმებით,  ქალბატონო იზა. პირველ რიგში, გილოცავთ! როგორ შეიტყვეთ ცერნის სტაჟირების შესახებ და რატომ გადაწყვიტეთ მონაწილეობა?

-პირველ რიგში, მოგესალმებით თქვენ და თქვენი გაზეთის მკითხველს.                      შესავლის სახით გაცნობებთ, რომ CERN-ი არის უმსხვილესი და მსოფლიოს ყველაზე მოწინავე სამეცნიერო ცენტრი (ბირთვული კვლევების ევროპული ორგანიზაცია), რომელიც მდებარეობს შვეიცარიის ქალაქ ჟენევაში, შვეიცარიისა და საფრანგეთის საზღვარზე. CERN-ი ჩემთვის ყოველთვის წარმოადგენდა უდიდეს ოცნებას, როგორც პიროვნული, ასევე პროფესიული თვალსაზრისით. პიროვნული იმიტომ, რომ ყოველთვის მაინტერესებდა ინფორმაცია იმ ფუნდამენტურ ნაწილაკებზე, რომლებიც განსაზღვრავენ სამყაროს სტრუქტურას. მაინტერესებდა, როგორ განვითარდა მატერია და ენერგია დიდი აფეთქების შემდეგ, რაც თავის მხრივ, განსაზღვრავს სამყაროს დღევანდელ სტრუქტურას. პროფესიული თვალსაზრისით კი იმიტომ, რომ CERN-ში სტაჟირება ჩემთვის შესანიშნავი შესაძლებლობა იქნებოდა, რომ გამეღრმავებინა ცოდნა თანამედროვე ფიზიკაში, გავცნობოდი მსოფლიოს უახლოეს, ყველაზე მოწინავე მეცნიერულ კვლევებს და თანამედროვე ტექნოლოგიებს.                                                                                                                    ჩემი ინტერესები მჭიდროდაა  დაკავშირებული ფიზიკასთან და ტექნოლოგიებთან. CERN-ის კონკურსში მონაწილეობა ჩემთვის ლოგიკური ნაბიჯი იყო იმისთვის, რომ საკუთარი თავი გამომეცადა საერთაშორისო დონეზე. კონკურსში მონაწილეობა გადავწყვიტე, რადგან მჯერა, რომ მეცნიერება და ტექნოლოგიები ჩვენი მომავლის ფორმირებაში გადამწყვეტ როლს ასრულებს და მსურს, მეც ვიყო ამ პროცესის ნაწილი.

CERN-ი ფიზიკის სფეროში ერთ-ერთი ყველაზე მაღალპროფესიული გარემოა. როგორც ფიზიკის მასწავლებელს, ყოველთვის მიზნად მქონდა დასახული თეორიული ცოდნა პრაქტიკულ გამოცდილებასთან დამეკავშირებინა. CERN-ში მე მომეცა ამის შესაძლებლობა. იქ მეცნიერები ისეთ ამოცანებზე მუშაობენ, რომლებიც ჩვენი სამყაროს ფუნდამენტურ კანონებს შეეხება და ეს ჩემთვის უდიდესი მოტივაცია იყო. მე მომეცა შესაძლებლობა, მემუშავა ქართველ მეცნიერებთან: ირაკლი მინაშვილთან, ალექსი მესტვირიშვილთან, გივი სეხნიაიძესთან,  ვატო ქართველიშვილთან, ირაკლი მინაშვილთან,  ქეთი ქააძესთან,  ირმა მგელაძესთან და მიმეღო უნიკალური გამოცდილება თავმდაბლობის, ადამიანობის, დახვეწილობის, სიკეთის, სიყვარულის, რომელსაც მხოლოდ ისეთი ორგანიზაცია გთავაზობს, როგორის CERN-ია.

-როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი?   

-საქართველოს განათლების, მეცნიერებისა და ახალგაზრდობის სამინისტრომ, სსიპ მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნულმა ცენტრმა გამოაცხადა საჯარო სკოლის ფიზიკის მასწავლებლებისთვის კონკურსი შვეიცარიის ქ. ჟენევაში მდებარე ბირთვული კვლევების ევროპულ ცენტრში (CERN – European Organization for Nuclear Research) ერთკვირიან სტაჟირებაზე გასაგზავნად. მომხიბლა იდეამ, რომ მიმეღო მონაწილეობა კონკურსში და გამარჯვების სურვილი ბუნებრივად წარმოიშვა. ეს შანსი ჩემთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი იყო. CERN-ი ისეთი ორგანიზაციაა, რომელიც სამეცნიერო მიღწევებისა და ტექნოლოგიური ინოვაციების პირველ ხაზზე დგას. ჩემი ინტერესები კი ამ სფეროებს უკავშირდება და სწორედ CERN-ი  ავითარებს მათ.   მიყვარს რთული ამოცანების გადაჭრა და სწორედ ასეთი გამოწვევა იყო ჩემთვის CERN-ის კონკურსი.

–როგორი იყო შერჩევის პროცესი?

-საჯარო სკოლის მასწავლებლის შერჩევის პროცესი სტაჟირების პროგრამაში რეგულირდება განათლების, მეცნიერებისა და ახალგაზრდობის სამინისტროს მიერ. კონკურსში მონაწილეობის მისაღებად საჭირო იყო რამოდენიმე ეტაპის გავლა:  

• განაცხადის და დოკუმენტაციის წარდგენა;
• სკოლაში განხორციელებული ფიზიკის პროექტის განხილვა;
• სარეკომენდაციო თემებიდან ერთ-ერთის პრეზენტაცია;
• გასაუბრება;
• საბოლოო გადაწყვეტილება.

             საბოლოო გადაწყვეტილების შესახებ ინფორმაცია შევიტყვე ელექტრონული ფოსტის  საშუალებით. იმ დროს საქართველოში არ ვიმყოფებოდი. ეს მოხდა ვერსალის სასახლის მოედანზე, სადაც ჩემი ოჯახის სამეგობრო წრესთან ერთად ვმოგზაურობდი. წერილის პირველ წაკითხვაზე ვერ გავიაზრე რა ხდებოდა ჩემს თავს,  მეორედ წაკითხვას კი მოჰყვა ემოციების ზღვა ეს ემოციები იყო სავსე სიხარულის ცრემლებით და მადლიერებით. ეს ჩემთვის დიდი მიღწევა იყო.

            სიტყვებით შეუძლებელია გადმოვცე ის სიხარული და ამაღლებული განწყობა, რაც იმ დღეს ვიგრძენი. CERN-ის  კონკურსში გამარჯვება ჩემთვის არა მხოლოდ პროფესიული წარმატებაა, არამედ იმის დასტურიც, რომ მეცნიერება ყველასთვის ხელმისაწვდომია – თუ გიყვარს შრომა,  გაქვს რწმენა და სიყვარული იმისა, რასაც აკეთებ.

–როგორ მიმდინარეობდა სტაჟირება — ლექციები, პრაქტიკული სესიები, შეხვედრები?Bottom of Form

-სტაჟირების ფარგლებში, CERN-ში გვიტარდებოდა ლექციები, პრაქტიკული სესიები და შეხვედრები. ლექციებს კითხულობენ ცერნის მეცნიერები და ინჟინრები, რომლებიც უშუალოდ მონაწილეობენ დიდ კვლევით პროექტებში (მაგალითად, დიდი ადრონული კოლაიდერი (Large Hadron Collider). ლექციები მოიცავდა შემდეგ საკითხებს: შესავალს  ნაწილაკების ფიზიკაში; სტანდარტულ მოდელს; დეტექტორების ტექნოლოგიას; ნაწილაკების ამაჩქარებლებს; LHC და არაჰიგსის ფიზიკას; თანამედროვე ფიზიკის სწავლებას – გამოწვევებს და სირთულეებს და სხვა.

პრაქტიკული სესიების დროს ვიზიტები გვქონდა ცერნის ლაბორატორიებში: (მაგალითად, სინქროციკლოტრონი და ATLAS კონტროლის ოთახი; ღრუბლოვანი პალატის სახელოსნო და გამოფენები; ანტიმატერიის ქარხანა; მონაცემთა ცენტრი; CERN-ის კონტროლის ცენტრი; კრიოგენული ტესტირების დარბაზი SM18; CMS-ი და სხვა). ერთ-ერთ ექსპერიმენტულ სივრცეში ჩაგვიტარდა პატარა გუნდური პროექტი, სადაც ჩვენ თავად შევქმენით სადემონსტრაციო   ექსპერიმენტი ვილსონის კამერაში. იქვე გაგვიზიარეს გამოცდილება,  თუ როგორ შეიძლება რთული ფიზიკის ადაპტირება სასკოლო გარემოში. გვიტარდებოდა შეხვედრები, იმართებოდა დისკუსიები, თუ როგორ უნდა მივიტანოთ ცერნში მიმდინარე კვლევები მოსწავლეებამდე.

მინდა გავიხსენო ასევე განსაკუთრებული აქტივობები:

ექსკურსიები ცერნის არქივებში, ისტორიულ ობიექტებში (მაგალითად, ადგილში, სადაც დაიბადა WWW – World Wide Web). პროგრამის ნაწილი იყო სოციალური ღონისძიებებიც. მაგალითისთვის გავიხსენებ ერთ-ერთ სახალისო  დავალებას, სახელწოდებით ,,ჟენევის საგანძურის ძიება“. ჟენევის ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილ ხიდზე პონ დიუნი (Pont du Mont-Blanc) — ანუ მონ-ბლანის ხიდზე დამაგრებულია მრავალი დიდი ზომის დროშა. ამ დროშების დათვლით უნდა დაგვეზუსტებინა რამდენი კონტონია ჟენევაში და სხვა.

ასევე მინდა გავიხსენო ოფიციალური ვახშამი რესტორან ,,Edelweiss”-ში, სადაც ნაციონალური საკრავების თანხლებით დავაგემოვნეთ  შვეიცარიული ღვინო და ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი შვეიცარიული კერძი, ყველის ფონდიუ.

ასე საინტერესო და დატვირთული იყო CERN-ში გატარებული თითოეული დღე.

-ცერნში გატარებული დღეებიდან რომელი მომენტი დაგამახსოვრდათ ყველაზე მძაფრად?

      -CERN-ში გატარებული თითოეული  დღე დასამახსოვრებელი იყო, თუმცა იყო ძალიან შთამბეჭდავი და ემოციური მომენტები. მათგან გამოვყოფ რამდენიმეს: მაგალითად, როდესაც შევხვდი ქართველ მეცნიერებს, ვინც ცერნში მუშაობს — რამაც ჩემში ეროვნული სიამაყე გამოიწვია; როდესაც პირველად მოვისმინე ქართველი მეცნიერის ლექცია-პრეზენტაცია, სადაც საუბარი იყო სამყაროს წარმოშობის მოდელზე; როდესაც პირველად მოვხვდი 100 მ სიღრმეზე მდებარე მიწისქვეშა სივრცეში, სადაც განთავსებულია დიდი ადრონული კოლაიდერი; როდესაც პირველად დავაკვირდი CMS გრანდიოზულ დეტექტორს და სხვა. ეს ყოველივე ვიზუალურად და ემოციურად ძალიან შთამბეჭდავი იყო.

-რა როლი აქვთ გარშემომყოფებს თქვენ წარმატებაში და როგორ ეხმარებით  მოსწავლეებს, რომ უფრო კრიტიკულად იაზროვნონ  სწავლა-სწავლების პროცესში, რამდენად იყენებთ ამაში თქვენს პირად გამოცდილებას?

 -მინდა განსაკუთრებული მადლობა გადავუხადო ჩემს მოსწავლეებს, რომლებიც ყოველდღე მაძლევენ მოტივაციას, ჩემს კოლეგებს მხარდაჭერისთვის და, რა თქმა უნდა, ჩემს ოჯახს. ეს გამარჯვება არა მხოლოდ ჩემი – მთელი სკოლის გამარჯვებაა! CERN-ში ხშირად გვეუბნებოდნენ დასვით რაც შეიძლება მეტი კითხვა. დიახ, მე ვასწავლი ჩემს მოსწავლეებს არასოდეს შეწყვიტონ კითხვების დასმა და თავიანთი აზრის გამოხატვა, რადგან ეს ხელს უწყობს მათი კრიტიკული აზროვნების განვითარებას და აქტიურ სწავლას. კითხვების დასმა ეხმარება მოსწავლეს უკეთ გაიგოს ახალი მასალა, კითხვების დასმა ამაღლებს მათ თავდაჯერებულობას და მოსწავლე უკეთ ემზადება რეალური ცხოვრების გამოწვევებისთვის.

-რა არის თქვენთვის ყველაზე დიდი მოტივაცია მასწავლებლის პროფესიაში?

-ჩემთვის ყველაზე დიდი მოტივაცია მასწავლებლის პროფესიაში ბავშვების მიმართ ჩემი  დიდი სიყვარული, მათთან ყოველდღიური ურთიერთობა, მათი გულწრფელობა  და მათი განსხვავებული შეხედულებებია. თუმცა, გამოვყოფდი სხვა ფაქტორებსაც:  მსურს, ჩემი წვლილი შევიტანო მოსწავლეების, როგორც აკადემიურ განვითარებაში, ასევე პიროვნულად ჩამოყალიბებაში და ამით დადებითი გავლენა მოვახდინო მათ მომავალზე.

-როდის და როგორ გადაწყვიტეთ, რომ მასწავლებლობა თქვენი პროფესია უნდა გამხდარიყო?

-ბავშვობიდან მსიამოვნებდა რაიმე საკითხის ახსნა და დახმარების გაწევა სხვებისთვის, თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ ბავშვობიდან ვოცნებობდი მასწავლებლობაზე. მე მიყვარს ადამიანების მხარდაჭერა და მითუმეტეს ბავშვების, მიყვარს მათი განვითარების ხელშეწყობა, ბავშვებთან ურთიერთობით ყოველთვის სიამოვნებას ვიღებ.                                                                    გადაწყვეტილება –  გავმხდარიყავი მასწავლებელი –  ზრდასრულ ასაკში მივიღე. იმდენად მიყვარს ჩემი პროფესია, რომ შვილებსაც კი ვურჩიე პედაგოგიური განათლება მიეღოთ, თუმცა, სხვა დარგის სპეციალისტები გახდნენ.

ძალიან მწყდება გული, რომ ახალგაზრდა თაობა პედაგოგიურ სპეციალობას იშვიათად ირჩევს. ამ მხრივ ფიზიკის მიმართულებით ცუდი მდგომარეობა გვაქვს. CERN-ში ფიზიკის მასწავლებლების სტაჟირების მიზანიც სწორედ ის არის, რომ პოპულარიზაცია გავუკეთოთ ფიზიკის მეცნიერებას, იქ მიღებული ცოდნა და გამოცდილება გავუზიაროთ მოსწავლეებს  და გავუღვივოთ მათ   ფიზიკის მეცნიერების მიმართ სიყვარული.

ბავშვობაში თუ გიყვარდათ ფიზიკა?

დიახ, ბავშვობიდან მაინტერესებდა ფიზიკა. განსაკუთრებით მაოცებდა ბუნების მოვლენები.  მამა სპეციალობით  ეკონომისტი იყო. კარგად იცოდა მათემატიკა და ფიზიკა. მიხსნიდა ბუნების მოვლენებს და მაყვარებდა მათ.  ეს სიყვარული ფიზიკისადმი ნელ-ნელა გადაიზარდა სურვილად, ჩემი პროფესია დამეკავშირებინა ფიზიკის მეცნიერებასთან. მე მყავს მოსწავლეები, რომელთაც უყვართ ფიზიკა და ამით ვარ კმაყოფილი, თუმცა ვისურვებდი, რომ ასეთ მოსწავლეთა რიცხვი მზარდი იყოს.

-სად მიიღეთ განათლება და რა გზა გაიარეთ, სანამ ბოლნისის პირველ საჯარო სკოლაში დაიწყებდით მუშაობას?

-დავიბადე და გავიზარდე ჩემს საამაყო ქალაქ ქუთაისში. საშუალო განათლება იქ მივიღე. სკოლის დამთავრების შემდეგ სწავლა გავაგრძელე ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ფიზიკის ფაკულტეტზე. სრული კურსის დასრულების შემდეგ ფიზიკის მაწავლებელის კვალიფიკაცია მომენიჭა.

ბოლო კურსზე ვიყავი, როდესაც ჩემი მომავალი მეუღლე, ბოლნისის მკვიდრი, ვახტანგ შკუბულიანი გავიცანი და დაქორწინების შემდეგ საცხოვრებლად ბოლნისში გადმოვედი.

ბოლნისის პირველ საჯარო სკოლაში ჩვენი ოჯახის წერვები ეწეოდნენ პედაგოგიურ მოღვაწეობას.  მეუღლის მამა, რაჟდენ შკუბულიანი, ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი, წლების მანძილზე სკოლაში მუშაობდა სასწავლო ნაწილის გამგედ,  მეუღლის და, მანანა შკუბულიანი, სკოლაში იყო გამორჩეული მათემატიკის მასწავლებელი, მამიდაშვილი – ლია ხურცილავა, გერმანული ენის პედაგოგი, წლების მანძილზე იყო სკოლის წარმატებული დირექტორი. ჩემი ერთი მამიდა, ქეთევან ლოსაბერიძე, თსუ-ში მათემატიკის ლექციებს კითხულობდა, მეორე მამიდა კი, თინათინ ლოსაბერიძე, სკოლის მასწავლებელი იყო. ბუნებრივია,  მეც გავაგრძელე ოჯახის ტრადიცია და  ჩემი სპეციალობიდან გამომდინარე, მოღვაწეობა დავიწყე პირველ საშუალო სკოლაში ფიზიკის მასწავლებლად, სადაც ვმუშაობ დღემდე.

-როგორ გახსოვთ თქვენი პირველი გაკვეთილი? რა განცდა იყო პირველად კლასის წინ დგომა?

-პირველი გაკვეთილი ბოლნისის პირველ საჯარო სკოლაში, ჩემთვის პირველი არ ყოფილა. სტუდენტობის დროს, პედაგოგიურ პრაქტიკებს გავდიოდი თბილისის 52-ე საშუალო სკოლაში და დამოუკიდებლად პირველი გაკვეთილის ჩატარება იქ მომიწია. ეს ერთდროულად იყო ძალიან საპასუხისმგებლო და ცოტათი მღელვარე მომენტიც.

გაკვეთილი ჩავატარე მეცხრე კლასში (მაშინ ათწლიანი სწავლება იყო). დავიცავი გაკვეთილის წარმართვის ყველა ეტაპი და პრაქტიკის ხელმძღვანელმა პირველი გაკვეთილი 5-იანით შემიფასა (მაშინ შეფასება ხუთბალიანი სკალით ხდებოდა). ეს ჩემთვის დიდი სიხარულის მომტანი და მოტივაცია  იყო.

-რას მიიჩნევთ ყველაზე დიდ სირთულედ მასწავლებლის პროფესიაში და როგორ უმკლავდებით ასეთ გამოწვევებს?

-მასწავლებლის პროფესია მრავალი თვალსაზრისით გამოწვევებით სავსეა. ჩემთვის სირთულე არ არის  ცოდნის გადაცემა, თუმცა, ერთ-ერთი ყველაზე დიდი  გამოწვევა  არის სწავლის პროცესის ინდივიდუალურად მორგება თითოეულ მოსწავლეზე, ინდივიდუალური განსხვავებების გათვალისწინება მოსწავლეებში. ამ გამოწვევის დაძლევას ვცდილობ მოთმინებით, შემოქმედებით და პროფესიული განვითარებით.  გაკვეთილზე ვიყენებ დიფერენცირებულ სწავლებას, მრავალფეროვან მეთოდებს, ვცდილობ, მივცე მოსწავლეებს ეფექტური უკუკავშირი და ვიყო აქტიური მსმენელი, მაგრამ ეს საკითხი ჩემთვის მაინც გამოწვევად რჩება.

-რა როლი აქვს ფიზიკის საგანს მოსწავლის განვითარებაში — რას აძლევს ეს დისციპლინა ბავშვებს, თუნდაც იმათ, ვისაც მეცნიერება ნაკლებად აინტერესებს?

-ვფიქრობ,  ფიზიკა, როგორც საგანი, დიდ როლს თამაშობს მოსწავლის განვითარებაში.

ზოგიერთი მოსწავლისთვის, ვინც კარგად ფლობს მათემატიკურ უნარებს, ეს საგანი მარტივია, ზოგისთვის რთული და ნაკლებად საინტერესო. ფიზიკას დაზეპირებით ბავშვი ვერ ისწავლის. მათ უნდა ისწავლონ მოვლენის მიზეზ-შედეგობრივი კავშირების გააზრება. ამას კი სჭირდება ყურადღება, თანმიმდევრულობა და დაუღალავი შრომა.

მოსწავლეებს ძალიან ხშირად ვუსვამ კითხვას ,,რატომ?”. ვაძლევ მითითებას ,,დამისაბუთეთ, იმსჯელეთ და ა.შ.”  ასეთი მიდგომა ძალიან ბუნებრივი და აუცილებელიცაა, რადგან ის ბავშვს უმარტივებს საკითხის ანალიზს და გადაწყვეტილების მიღებას.

 ვფიქრობ, რომ ფიზიკა, უნვითარებს ბავშვებს იმ უნარებს, რომელიც   ყოველდღიურ ცხოვრებაში გამოიყენება.

ფიზიკის სწავლით ბავშვები სწავლობენ, რომ სამყაროს ყველა მოვლენა შეიძლება აიხსნას და ის იყოს გასაგები. ამ საგნის სწავლით ისინი სწავლობენ ლოგიკურ და არგუმენტირებულ ფიქრს.

დღეს არავისთვისაა გასაკვირი, რომ მოსწავლე ცხოვრობს ტექნოლოგიებით სავსე სამყაროში. და მაშინაც კი, თუ მოსწავლეს ფიზიკა არ აინტერესებს, ფიზიკის საბაზისო ცოდნა ეხმარება მას გაიგოს, როგორ მუშაობს მობილური, კომპიუტერი, მანქანა  და სხვა ტექნოლოგია.

და ბოლოს ვიტყვი, რომ ფიზიკა მოსწავლეს სიცოცხლისა და ბუნების უნიკალურობის აღქმას ასწავლის. ფიზიკის მეშვეობით ბავშვი სწავლობს, რომ ბუნებაში არაფერი შემთხვევით არ ხდება, რომ ყველაფერი გარკვეულ კანონებს ემორჩილება. ეს კი სამყაროს მიმართ მათ ინტერესს იწვევს.

-რა არის თქვენთვის, როგორც მასწავლებლის, ყველაზე დიდი ბედნიერება ან წარმატება, რაც დღემდე გახსოვთ?

-როგორც სკოლის მასწავლებლის, ყველაზე დიდი ბედნიერება ჩემთვის არის, როცა მოსწავლის სიყვარულით სავსე თვალებს და გაღიმებულ სახეს ვხედავ. როცა ყოფილი მოსწავლეები გხვდებიან, გიხსენებენ მადლიერებით და ამბობენ, რომ გავლენა მოახდინე მათ ცხოვრებაზე. როცა ბავშვებს უჩნდებათ ინტერესი ფიზიკის მიმართ. როცა კოლეგები და მშობლები აფასებენ შენს შრომას, როცა მშობლის მადლიერების გამომხატველ სიტყვებს ისმენ.

ვფიქრობ, რომ ყველაზე დიდი ბედნიერება მაინც არის მოსწავლის განვითარებაში საკუთარი როლის დანახვა.

ყველაზე დიდი წარმატება კი მოსწავლის პროგრესია. როდესაც ხედავ, როგორ ვითარდება მოსწავლე შენს თვალწინ, სწავლობს, იზრდება და ყალიბდება პიროვნებად.

-რას ურჩევდით ახალგაზრდა მასწავლებლებს? რა არის მნიშვნელოვანი იმისთვის, რომ წარმატებული მასწავლებელი იყო?

-წარმატებული მასწავლებელი რომ იყო, მხოლოდ საგნის ცოდნა არ კმარა,  მნიშვნელოვანია, გაგაჩნდეს ცოდნის ეფექტურად გადაცემის, მოტივაციის გაღვივების და დადებითი სასწავლო გარემოს შექმნის უნარებიც. უნდა შეგეძლოს რთული საკითხების მარტივად და თვალსაჩინოდ ახსნა, თემების დაკავშირება რეალურ ცხოვრებასთან და სხვა დისციპლინებთან, მოსწავლეების  კითხვების წახალისება, დადებითი უკუკავშირის მიცემა, მოსწავლეებთან პატივისცემით და მოთმინებით ურთიერთობა, მოსწავლეების ემოციური მდგომარეობის გათვალისწინება, სწავლის პროცესში ტექნოლოგიების გამოყენება.  მასწავლებელი უნდა იყოს მეგობრული, მოწესრიგებული. მოსწავლეები აფასებენ გულწრფელობასა და თანასწორობას. მასწავლებელმა უნდა მოისმინოს და გაიგოს მათი საჭიროებები.

მნიშვნელოვანია ასევე კოლეგებთან პოზიტიური თანამშრომლობა და პროფესიულ განვითარებაზე ზრუნვა.

ყველა დამწყებ მასწავლებელს ვუსურვებ წარმატებულ პედაგოგიურ მოღვაწეობას!

და ბოლოს, მინდა აღვნიშნო, რომ ფიზიკის სწავლება ჩემთვის ყოველთვის ბევრად მეტი იყო, ვიდრე მხოლოდ სასკოლო ვადებულებების შესრულება. ჩემი მიზანია, რომ მოსწავლეები ჩავრთო ფიზიკის საოცარ სამყაროში, ვაჩვენო, თუ როგორ მუშაობს ბუნება, რა ადგილს იკავებს თანამედროვე ტექნოლოგიები და მეცნიერება ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებაში და როგორ შეიძლება მათში მონაწილეობის მიღება. ამისათვის, მუდმივად ვიყენებ ინოვაციურ მეთოდებს, პრაქტიკულ ექსპერიმენტებსა და თანამედროვე მიდგომებს, რათა ფიზიკა მათთვის გასაგები, საინტერესო და ინსპირაციული გავხადო.