სასკოლო წლების განვლილ გზაზე არის ფიგურა, რომლის გავლენა ჩემს ცხოვრებაზე წარუშლელია – განმანათლებელი, რომლის სწავლებისადმი სიყვარული გადამდები აღმოჩნდა. ამ ძვირფასმა ადამიანმა, ჩემმა, ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელმა, კვალი დატოვა, როგორც გონებრივ, ასევე ჩემს პიროვნულ განვითარებაზე.
ლიკა დევნოზაშვილი, თავდადებისა და სიბრძნის მაგალითი, უფრო მეტი იყო, ვიდრე მასწავლებელი. ის იყო შთაგონების წყარო, ქართული ენისა და მწერლობის ღრმა სილამაზისა და სიღრმის მცველი. მის გაკვეთილებზე, არა მხოლოდ შევიძინე ცოდნა, არამედ აღმოვაჩინე სიტყვების, პოეზიის მომხიბლავი სამყარო და საქართველოს მდიდარი კულტურული მემკვიდრეობა.
ლიკა მასწავლებლის ერთ-ერთი განსაკუთრებული თვისება იყო და, დარწმუნებული ვარ დღემდე არის, მისი ურყევი სიყვარული იმ საგნის მიმართ, რომელსაც გვასწავლიდა. მის მიერ წარმოთქმული ყოველი სიტყვით, თითოეული ჩატარებული გაკვეთილით, აშკარად ჩანდა, რომ მისი გული ქართული ლიტერატურის ქსოვილით იყო ნაქარგი.
ნებისმიერ ადამიანს გააოცებდა მისი უსაზღვრო მოთმინება და გულწრფელი ზრუნვა, რომელსაც მოსწავლეებისადმი იჩენდა. სამყაროში, რომელსაც ხშირად ვალდებულებები და ნიშნები/შეფასებები ამოძრავებს, ლიკა მასწავლებელმა საკლასო ოთახი უსაფრთხო თავშესაფრად აქცია – კითხვების, დისკუსიებისა და ინტელექტუალური კვლევებისათვის. მან გააღვიძა ჩვენი ცნობისმოყვარეობა და გაგვიძღვა მოგზაურობაში, ქართული ლიტერატურის შედევრებისკენ.
მახსოვს ის გაკვეთილები, რომლებიც მან დაუთმო არა მხოლოდ აკადემიური ბრწყინვალების მიღწევას, არამედ თანაგრძნობის, პატივისცემისა და ჩვენი კულტურული მემკვიდრეობის ღრმა დაფასების ღირებულებების დანერგვას. მისმა უნარმა, ცხოვრებისეული გაკვეთილები შეერწყა ბუმბერაზი მწერლების ნაწარმოების სწავლების პროცესისათვის, წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა ჩემს ხასიათსა და მსოფლმხედველობაზე.
ქართული ლიტერატურისა და პოეზიის ფურცლებზე მოგზაურობისას, ლიკა მასწავლებელი ჩვენი ,,მეურვე“ იყო, მიგვითითებდა მნიშვნელოვან დეტალებზე, გვასწავლიდა მეტაფორის დახვეწილობასა და ჩვენი ლიტერატურული მემკვიდრეობის ღირებულებას. მისმა მიდგომებმა გზა გაგვიკაფა რთული ტექსტებისაკენ და გაამდიდრა ჩვენი აზროვნება, გადაგვიშალა მშობლიური ენის ღრმა სილამაზე.
შვიდი წელი გავიდა სკოლის დამთავრებიდან და ის, რაც მე ვისწავლე მისგან, ამ შვიდი წლის განმავლობაში ჩემი მეგზურია. მან დამანახა, რომ წიგნი მართლაც მისანია, როგორც ამას ილია ჭავჭავაძის ერთ-ერთი პერსონაჟი უწოდებს ,,გლახის ნაამბობში“, მისი ურყევი ერთგულება ახალგაზრდა გონების აღზრდაში, მისი სიყვარული ქართული ენისადმი და რწმენა, რომ განათლებულ თაობას დიდი ძალა აქვს, ჩემს მეხსიერებაში რჩება, როგორც მაგალითი იმისა, თუ როგორი უნდა იყოს ერთგული მასწავლებელი.
ზემოთ ,,გლახის ნაამბობი“ ვახსენე, ამ ტექსტში პეტრე თავის შვილს ეუბნება : ,,შვილო! ეს დღე დაიხსომე, ეს დღე მე და შენთვის მზიანი დღეა“ – სწორედ ასეთი მზიანი დღე იყო, როდესაც კლასში ლიკა ,,მასწმა“ შემოაბიჯა და ერთდროულად დაიპყრო ჩვენი გონება და გული.
ამ ჩანახატში პატივს ვცემ მასწავლებელს, რომელმაც ჩამოაყალიბა ჩემი საგანმანათლებლო მოგზაურობა და ჩამინერგა უწყვეტი სიყვარული ქართული ენისა და ლიტერატურის მიმართ. ცოდნა ცოცხლობს არა მხოლოდ მასწავლებლის მიერ გადმოცემული ინფორმაციით, არამედ იმ ღირებულებებითა და შეხედულებებით, რომლებსაც ისინი მოსწავლეებში აღვივებენ.
და დღეს, მეც ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი ვარ. ვცდილობ, თითოეულ მოსწავლეს ისე შევხედო, როგორც ლიკა მასწავლებელი გვიყურებდა ჩვენ – პატივსაცემ და მნიშვნელოვან ადამიანებს!
ლიკა მას, გმადლობ იმ წლებისთვის, რომლებიც ერთად გავატარეთ!
მასალა მომზადებულია პროექტის ,,ჩემი მასწავლებელი’’ ფარგლებში მარიამ ონიანის მიერ.
